امشب فقط از تو میخوانم و برای تو مینویسم

مدتها بود که من نیمه های شب دیگه پست ارسال نمیکردم و سعی میکردم بخوابم به هیچی فکر نکنم تا همین پستِ آخرم که چند روز قبل بود. اون شب برعکس خیلی وقتای دیگه که صفحه ارسال مطلب جدید رو باز میکردم و سریع پشیمون میشدم و میبستمش وقتی بازش کردم شروع کردم به نوشتن. مهم نبود چی مینویسم فقط دلم نوشتن خواست. برعکسِ پستای قبلم که کامنتاش بسته بود با یه سوال پست رو تمام کردم و کامنتارو باز گذاشتم. همون شب گذرت به اینجا افتاد و منو پیدا کردی. از کامنتی که واسم نوشته بودی حسِ خوبی گرفتم هرچند تلخی عجیبی توی تک تک کلماتش احساس میشد. تنها راهی که میتونستم جوابِ کامنتت رو بدم این بود بیام به آدرس وبلاگی که برام گذاشته بودی. اومدم و جوابتو دادم و بعدش شروع کردم به خوندن پست هات. توی اون لحظه ها فقط دلم میخواست کنار هم میبودیم و از این حجم دردِ مشترک توی آغوش هم زار میزدیم. توی این مدتی که اینجا بودم با هیچ کسی انقدر حسِ نزدیک بودن و همدرد بودن نکرده بودم‌. از خوندنِ پستات خیلی دلم گرفت و غصه خوردم. همیشه ی همیشه دعا میکردم خدایا هیچکس چیزایی که من تجربه کردم توی زندگیم رو تجربه نکنه و حالا تویی پیدا شده بودی تجربه های مشابه و حتی دردناک تر از من رو داشتی. بعضی وقتا کلمه ها و جمله ها انقدر ناتوانن توی بیان کردنِ احساس که آدما چاره ای جز سکوت پیدا نمیکنن ولی تو انقدر ماهرانه کلمه ها و جمله هارو کنارِ هم میچینی که جز تحسینت زبان به گفتنِ چیزی باز نمیشه. تحسینِ کردن تویی که سرشار از استعداد و توانایی هستی و بین هجوم درد و غم خودتو و حتی زندگی رو داری گم میکنی. همیشه از شهرای شلوغ و پر ازدحام مثل تهران بدم میومده ولی الان بیشتر از هرجای دیگه ای دلم میخواست تهران میبودم تا بتونم کنارت باشم و توی آغوشم بگیرمت و هرچی محبت توی قلبم جا داره رو به تو هدیه کنم. منو ببخش که نمیتونم مثل تو از کلمات و حروف برات حرفای دلنشین بسازم‌. فقط آخرِ حرفام ازت خواهش میکنم کم نیار و جا نزن. تا وقتی هستی و نفس میکشی برای زندگیت و خواسته هات و رویاهات تلاش کن. نذار دنیا و آدما ازت یه بازنده بسازن و همیشه برای زندگیت یه جنگنده باش و بیرحمانه برای آرزوهای قشنگ با هرچی که سرِ راهته و مقابلته بجنگ.

خیلی خوشحالم از آشنایی با تو خانوم خانومااااا:] خوشحال که چه عرض کنم! ذوق زده ام.