وقتی دوسِت داشته باشم؛
هندزفریمو باهات شریک میشم و هر آهنگی تو دوس داری وگوش میدیم. کاری که واسه هیچکس انجام نمیدم.
اجازه میدم تمامِ وسایلمو زیر و رو کنی و هرکدومو دوس داشته باشی واسه خودت برداری.
همه ی حرفایی که روی برگه باطله هام مینویسم و میدم بخونی بعدشم همشونو خط خطی میکنیم که کسِ دیگه ای نخوندشون.
دفترچه ی کوچولومو که هیچکس از نوشته های داخلش خبر نداره رو باهم پر میکنیم.
همه ی بستنیا و کاکائو ها و تخمه آفتابگردونامو میدم به تو اگه دوس داشتی تنهایی همشونو بخوری.
اون کتابامو که واسه خوندنم به هیچکس قرض نمیدم و میدم برای خودت.
تا هرجایی تو بخوای قدم میزنیم و بهونه نمیگیرم که خسته شدم؛ حتی اگه بارون بباره و بعدش مریض بشم و تهش راهی بیمارستان بشم و آمپول بزنم. درسته خیلی جون عزیزم ولی.
از بوته ی گل زر توی باغچه که نمیذارم هیچکس بهش نزدیک بشه واست گل میچینم.
اجازه میدم به موهام دس بزنی و حساسیتامو کمتر میکنم.
سازم که فقط واسه تو میزنم.
حتی اگه تو لاک دوس داشته باشی ناخنامو لاک میزنم.
صورتت میشه اولین چهره ای که طراحی خواهم کرد و خودت میشی مخاطب همه ی دل نوشته هام.
همه ی قسمتای مبهم و تاریکِ دنیامو روشن میکنم واست.
احتمالا جوابِ خواسته هات نه نیست و لجبازیم نمیکنم و سازِ مخالفم نمیزنم واست.
حتی اگه بخوای بادکنکم جلوی چشام منفجر کنی ترسمو کنترل میکنم!
همه ی حرفایی که با هیچکس جز خودم نمیزنم و با تو میزنم.
همه ی کارایی که واسه هیچکس نکردم و واسه تو انجام میدم.
اصن همه ی سیب زمینی سرخ کرده ها و گوشتای توی خورشمو میدم به تو.
میدونی چیه؟ وقتی دوسِت داشته باشم میشه هرچی تو بگی؛ هرچی تو بخوای تا فقط لبخند از روی لبات محو نشه.
ولی من وقتی دوسِت خواهم داشت که تو دوسَم داشته باشی؛ تا همین حد قانع!
* دنیای من پر از اتفاقای ساده و بچگانست که شاید واسه خیلیا مسخره باشه ولی من دنیای آبی سفیدِ بچگانمو ترجیح میدم به دنیای هزار رنگ به اصطلاح آدم بزرگا.
* خیلیم از مفجر کردنِ بادکنک جلوی چشام با دست میترسم!
درباره این سایت