هذیان نوشتِ نیمه شبانه

توی دلم یه عالمه حرفه که این روزا جز حدیثِ نفس به چیزی تبدیل نمیشن! دلم میخواست خیلی اتفاقا نمیفتاد ولی خب دنیا که به دلِ من نمیچرخه. حس میکنم‌ خیلی وقته جا موندم از همه چیز و همه کس! به یه چیزایی فکر میکنم و غم و غصه ی دنیا سرم آوار میشه. این روزام پر شده از تلقین! حس میکنم‌ بینهایت پیر شدم. بعضی وقتا دیگه از زندگی و روزای تکراریش خسته ام. عشق توی نگاهم رنگ باخته. دیگه هیچی به وجدم نمیاره. دلم میخواد یه جایی ساکت بشینم و ذهنم از همه دنیا خالی باشه و هیچکسم کاری به کارم نداشته باشه! نمیدونم‌ واسه چی اینطوری شدم یا دارم میشم فقط میدونم هرروز داره شدت میگیره. دیگه از هرچی حساب کتابه حالم بهم میخوره. حساب کتاب روی آینده ای که یه شبه میتونه زیرو رو بشه.